Za ładunki niebezpieczne uważa się te ładunki, które mogą stanowić zagrożenie dla życia, zdrowia i bezpieczeństwa ludzi, zwierząt oraz mienia. Transport ładunków ADR na własną rękę jest zakazany. Mogą zajmować się nim tylko osoby znające konwencję ADR i wiedzące, jak zorganizować przewóz w sposób zgodny z przepisami prawa.
Konwencja ADR
Konwencja ADR (z fr. L’Accord européen relatif au transport international des merchandises Dangereuses par Route) to międzynarodowa umowa sporządzona w Genewie 30 września 1957 roku. Obecnie obowiązuje ona w prawie 50 krajach, w tym w Polsce, która ratyfikowała konwencję w 1975 roku. Przepisy aktualizowane są do drugi nieparzysty rok. Zapisy konwencji określają nie tylko obowiązki przewoźnika, ale też innych podmiotów zaangażowanych w transport: producenta, nadawcy czy odbiorcy.
Jak wygląda transport ADR?
Transport towarów niebezpiecznych podlega klasyfikacji. Przepisy ADR określają wszelkiego rodzaju zakazy i nakazy dotyczące przewozu oraz określają zasady dotyczące m.in. dopuszczenia towaru do przewozu, sposobu jego pakowania i oznakowania. Klasyfikacja zawiera spis zagrożeń, w którym każda pozycja posiada indywidualny numer UN. Przewożony towar należy zakwalifikować do odpowiedniej grupy. Gdy ładunek ma już swój numer zagrożenia, dobiera się odpowiedni środek transportu i opakowanie. Należy pamiętać o tym, że poza przepisami ADR w poszczególnych krajach obowiązują też przepisy lokalne. W Polsce są to na przykład ustawy: Prawo przewozowe, Prawo o ruchu drogowym i Ustawa o przewozie towarów niebezpiecznych. Przewoźnik musi stosować się do nich wszystkich. Materiały niebezpieczne przewozi się na trzy sposoby:
– przewóz przesyłek w sztukach (każda sztuka towaru jest odpowiednio oznakowana)
– przewóz luzem (stosowny dla materiałów niestwarzających dużego zagrożenia)
– przewóz cysterną.
Oprócz odpowiedniej metody przewozu towaru i doboru jego opakowania, ważne jest również odpowiednie oznakowanie pojazdu. Musi on posiadać z przodu i z tyłu tabliczki ADR z rozpisanymi numerami rozpoznawczymi. W kabinie musi się znaleźć również dokumentacja i dane o ładunku zawierające nazwę, adres nadawcy i odbiorcy, numery nalepek i numery UN wszystkich przewożonych ładunków, informacje o rodzaju i ilości towaru oraz ewentualne dodatkowe dane mogące mieć znaczenie.